به عنوان تفسیری از infinite monkey theorem، اگر فرض کنیم که یک فیلم سینمایی در تعداد محدودی CD جا می شود، بدیهی است که تعداد کل فیلمهای قابل ساخت تعدادی محدود و قابل محاسبه می باشد. از این تعداد محدود، آنهایی که برای انسان دارای معنی هستند نگاه داشته می شوند و بقیه به عنوان نویز شناخته می شوند. حتی در حالت extreme قضیه، اگر تمام این فیلمها را "معنی دار" فرض کنیم، روزی خواهد رسید که دیگر فیلم جدیدی قابل ساخت نیست و تمام فیلمهای ممکن ساخته شده اند. هر کارگردانی، هر چیزی که بسازد (هر ترکیبی از pixelها) در قدیم ساخته شده است و بنابراین فیلمسازی متوقف خواهد شد. در آن زمان انسان آرشیو بسیار بسیار بزرگی از فیلم در اختیار دارد که از بین آنها فیلمهای مورد علاقه اش را انتخاب کرده و نگاه می کند.